Rocznica...

...jutro kolejna...
Dziś tylko wiersze - tak dla zatrzymania się na krótką choć chwilę:)

Halina Poświatowska: 9. 05. 1935 - 11. 10. 1967

Odkupiona

w jednym ruchu

upadła i objęła krzyż

łagodnie

jakby to była szyja

umarłego

zdumiona

rękę podaje sobie

i prowadzi siebie po śniegu

jest tak biało

że niepodobna zginąć

świat jest ładny

to bezsilność uszminkowała świat
do fotografii
śnieg upudrował kiełki konwalii
i drzewa mają wygięte rzęsy
prześwietlone okrągłym księżycem
- świat jest taki ładny -
na ulicy
długi cień latarni
wplątał się w deski płotu
milczącego podłużnie
w bramie - na przekór
skrzypiącym krokom
kwitną pocałunki
słyszysz - dzwonią
jak drzemiące główki konwalii
- świat jest taki ładny -
po drugiej stronie
zamkniętych okien

***

czy świat umrze trochę

kiedy ja umrę

patrzę patrzę

ubrany w lisi kołnierz

idzie świat

nigdy nie myślałam

że jestem włosem w jego futrze

zawsze byłam tu

on - tam

a jednak

miło jest pomyśleć

że świat umrze trochę

kiedy ja umrę

Kiedy Izolda umierała, Tristan pochylał się nad szpitalnym łóżkiem, ręką miękką i chłodną dotykał rozpalonego czoła. Podawał oddech z własnych ust i piła Izolda życie z oddechu kochanka.

Podtrzymywał jej osuwającą się głowę, wąskie i szczupłe plecy. Obojczyki wychudłe podnosiły się spiesznie, aby nadążyć za oddechem. Serce biło prędko, nierówno. Izolda zaciskała palce wokół ręki Tristana.

Przemów do mnie – prosiła – chcę słyszeć twój głos, jeszcze mogę słyszeć – mówiła.

Milczał Tristan i umarła ślepa Izolda przyciskając usta do rąk kochanka. Które miękkie były i chłodne.

***

czy wszystkie dni są stracone dla umarłych

dni w słońcu

i dni w deszczu

dni we wszystkich porach roku

popołudnia i wieczory

chwile

przecięcia chwil

wszystkie oddechy i słowa

potem

kolie dni

naszyjniki kolorowe

lata

epoki

czy wszyscy tracimy wszystko

żyjąc?

patrzę na dzień już umarły

myślę