Tylko całować się trochę trudniej (s. 248) – K. Szołajski, Wisłocka, czyli jak to ze sztuką kochania było

         Któż nie słyszał o „Sztuce kochania”? Książce, która swego czasu złamała tabu, wyraźnie odpowiedziała na kilka pytań czy wątpliwości, która wniosła ferment, o której było głośno zanim cenzor klepnął zgodę na druk, która dowodziła, że seks to nie tylko zryw powiększający rodzinę? Chyba nie ma takiej osoby. 

     Tym bardziej, że fabularny film o jej autorce – Wisłockiej – był ostatniej wczesnej wiosny dość popularny. Równolegle z nim nastąpił wysyp publikacji mających przybliżyć postać Wisłockiej, okoliczności powstania jej pracy, narodzinach seksuologii, nawet po raz kolejny wznowiono kultową już „Sztuką kochania”. Również Wydawnictwo Świat Książki miało swój udział w przypomnieniu opinii publicznej o Wisłockiej. Wydało książkę Szołajskiego „Wisłocka, czyli jak to ze sztuką kochania było”.

   Pozycja jest fikcyjną opowieścią o tej lekarce, o jej – często intymnych i pełnych empatii - relacjach z pacjentkami, o jej pracy w poradni i pracy nad książką, o lawirowaniu pomiędzy urzędnikami a Kościołem, o zmaganiach z cenzurą PRLu, o osaczeniu przez SB, o walce o każdy szkic, akapit i zdanie – kontrowersyjne dla wielmożnie nam panujących panów z Komitetu. W wątki o zawodowych perypetiach wplótł autor sporo akapitów mówiących o jej życiu osobistym – trudnym i nieudanym małżeństwie, skomplikowanym macierzyństwie, romansach… 

     I mając na uwadze, że jakiś czas temu Szołajski nakręcił film dokumentalny o Wisłockiej, w którym ona sama maiła więcej niż przysłowiowe pięć minut, wydaje się, że temperament, osobowość, charyzma i takt czy wręcz czułość w stosunku do innych zostały w książce rozrysowane dość wiarygodnie. 

      Z pozycji tej wyłania się kobieta:lekarka-prekursor, szaleńczo wierząca w swój projekt i jednocześnie kobieta:kobieta – ucząca innych, jak nie popełnić tych licznych błędów, które stały się kiedyś jej udziałem. 

      Nie powiem, Szołajski pozwolił sobie na sporą dawkę fantazji i fikcji, ale zamysł pokazania okoliczności powstania „Sztuki kochania” i nastrojów temu towarzyszących udał mu się całkiem nieźle. 

       A że książka Wisłockiej, tak zgrabnie tytułem nawiązująca do fundamentów kultury europejskiej (antyku), stała się przełomowa - nie ulega wątpliwości.