Ukochana Poetka...

Dziś kolejna rocznica śmierci Halinki Poświatowskiej - mojej ukochanej poetki.

Pomnik poetki w Częstochowie 

Uważam, że żadna inna poetka tylko ona mocno, bez kompromisów i oporów opowiadała o uczuciach, emocjach i pragnieniach kobiety. Tylko ona umiała zwykłym, prozaicznym, banalnym wręcz rzeczom nadać czar i magię. Tylko ona całą sobą umiała zatrzymać się nad każdą z napotkanych sytuacji i nad każdym z doświadczeń, by móc się nimi cieszyć i przeżywać - czy to zażyłość z kotem, czy malowanie ust, czy cieszenie się kolejnymi chwilami w ogrodzie. Żyjąc z wyrokiem przedwczesnej śmierci, poznała smak miłości, spełnienia i rozczarowania; stawała ponad swoimi ograniczeniami, by móc żyć jak każdy inny i nie marnować żadnej z napotkanych sytuacji.

* * *

tak lekko

ubyć z zapachu

z barwy

po prostu

pod głowę ramię

i zasnąć

wiatr nie obudzi

pszczoła

ciemnymi skrzydłami nie ugłaszcze

ziemi

oddać siebie

tak bardzo

że już niczym nie zostać

i nigdzie

Poświatowska to kobieta, która mimo operacji pozostał śmiertelnie chora; Poświatowska to kobieta, która miała odwagę (czelność?) narazić się Polonii Amerykańskiej; to też kobieta, która zdobywała kolejne szczeble edukacji i kariery zawodowej; to kobieta, która podróżowała, publikowała, poznawała i przyjmowała w mieszkaniu na Krupniczej w Krakowie rzesze literatów i naukowców (w tym prof. Ingardena) a przede wszystkim to kobieta, która kochała. Bo ukochała życie - to życie, które dane jej było na chwilę, którego chwytała każdy okruch i którego nie uczyniła banalnym czy zmarnowanym.
Bo życie stało się jej największą obsesją i najwierniejszym z kochanków.

                                                        * * * 

znów pragnę ciemnej miłości

miłości która zabija

tak o śmierć modli się skazany

przyjdź dobra śmierci

rozrzutna bądź jak noc sierpniowa

bądź ciepła

dotknij mnie lekko

odkąd poznałam jej prawdziwe imię

przygotowuję moje serce

na ostatni urwany

wstrząs   

                                                                                                                             

* * *

jeszcze nie wspomniałam o miłości

miłość

tak - ona jedna

nie podlega upływowi czasu

trwa

jeśli jest - jest wieczna

a jeśli jej nie ma

klepsydry oceanów toczą ziarna piasku

księżyc nieustannie odmienia złotą twarz

pociemniałym światem ciągnie ogromny wiatr

nie ma zmiłowania

nie ma odkupienia

nie ma nas

nie ma

nie ma