Historia pięknego miasta i silnej kobiety

Zauroczona panoramą bogatych charakterologicznie postaci, paletą wydarzeń i - wydawałoby się – niekończących się wątków oraz przekrojowo potraktowaną historią (nie tylko Polski) serii o Idze i jej rodzinnej cukierni Pod Amorem, nie mogłam się doczekać kolejnej serii pióra Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk. Cierpliwie czekałam aż tytuł pojawi się w naszej bibliotece. Kiedy się to stało – zarezerwowałam i liczyłam dni aż dostanę go w swoje ręce. I jest! Przyszedł e-meil, że książki czekają właśnie na mnie i mogę się w spokoju nimi cieszyć. Więc je odebrałam i się cieszyłam. A jakże!

Ale radość nie trwała długo, bo zafascynowana historią nie byłam w stanie dozować sobie wrażeń. I zamiast delektować się fabułą pożarłam ją całą w ciągu tygodnia!!

Jak poprzednio, tak i tutaj mamy fabułę poprowadzoną dwutorowo – w przeszłości, sięgającej czasów powstania styczniowego oraz współcześnie. Znów do rąk dostałam książkę opracowaną do perfekcji, z przemyślanie poprowadzonym każdym z wątków, opowiedzianą językiem starannym, bez choć jednego nie przemyślanego zdania czy nie dokończonego motywu. Narracja barwna, od początku do końca „równa” i z zachowaniem konsekwencji. Ma się wrażenie, że jest to książka napisana „od razu”, za jednym „zamachem” i jedynie dla wygody czytelnika podzielona na dwie części.

Dwutomowa historia Róży z Wolskich, która – jako dziecko – z Polski pod zaborami wyjechała ze swą matką do Paryża, tam przechodziła terapię u sławnego logopedy i robiła wszystko, by móc żyć po swojemu, bez konwenansów, sztywnych zasad wielkiego świata, niekończącego się pozerstwa i udawania, w którym jedynym „ratunkiem” dla kobiety jest posiadanie bogatego męża. Obdarzona wysoką inteligencją, zmysłem obserwacji, chartem ducha i poczuciem własnej wartości postanowiła Róż żyć nie tak, jak jej każą układy społeczne, a własne serce. Zajmuje się projektowaniem sukien, malowaniem, prowadzeniem galerii, a jakby wciąż jej było mało wrażeń – jako jedna z pierwszych kobiet zakłada spodnie do konnej jazdy a kilkadziesiąt lat później zostaje taksówkarzem (taksówkarską). Tytułowa Róża to prekursorka tego wszystkiego, co dla kobiet dziś jest normą. Może dlatego jej postać została na tyle wiernie i wiarygodnie skonstruowana, że ma się wrażenie jej autentyczności. A jej życie prywatne to pasmo spotkań, znajomości, romansów, podróży i snucia planów.

Z kolei warstwa współczesna porusza dalsze losy Igi Troszyn, jej męża oraz koleżanki-historyka sztuki, którzy próbują odpowiedzieć na pytanie kto i dlaczego kradnie obrazy mało znanej malarki – Róży z Wolskich.  Jest to wątek mniej rozbudowany (choć kłopoty Niny z matką zaskakująco podobne są do relacji Róży i jej matki), mniej szczegółowy, bo też i nie najważniejszy, ale za to miejscami o wiele mocniej trzyma on w napięciu.

Jak przy Cukierni… tak i tutaj, mamy paletę barwnych - z bogato skonstruowanymi charakterami - postaci, wyznającymi zasady zgodne z duchem czasów, w którym przyszło im żyć. Są to czasy kolorowe, pełne blichtru, zabawy, szyku, jak i straszne grozą waśni, mordów i wojen, z echami powstań oraz rewolucyjnych rzezi na dokładkę. Autorka zadała sobie wiele trudu, by wiernie, rzetelnie i wiarygodnie zarysować tło historyczne. Opis rewolucji, komuny paryskiej, losów Francji podczas pierwszej, jak i drugiej wojny światowej opowiedziano rzetelnie i z nauczycielską pasją. Informacje są bogate ale nie nudne – i to też atut. Tyczy się to również tła kulturowego: mody (z rewolucyjną Coco na czele), przemian obyczajowych (palenie papierosów przez kobiety) i rozwoju techniki (wprowadzenie radia).

Ostatnia książka Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk przedstawia ciekawą historię kobiety, która mogła żyć naprawdę i faktycznie zrewolucjonizować życie choć kilku kobiet. Ale jest to tez historia, która opowiada losy Paryża na przestrzeni kilkudziesięciu lat. I jest to Paryż, który żyje, tętni, pulsuje i nigdy nie śpi. I na pewno jest to miasto kochane i podziwiane przez autorkę.

TYTUŁ BIERZE UDZIAŁ W WYZWANIACH: