Rozbitkowie na morzu uczuć...

      Dziś chyba najbardziej osobisty i subiektywny wpis na tym blogu. Jeszcze nie było tu tak bardzo mojej, wyrwanej z serca opowieści. Dziś z moich skojarzeń powstanie próba przedstawienia najbardziej rozdygotanych i rozchwianych wewnętrznie bohaterów literackich… Czasem to jednostki, czasem pary, a czasem… - sami zobaczcie, jakie i czyje stany tu mam…

…opowieść o tym, jak dwoje ludzi może się o siebie rozbić – i jedynym kołem ratunkowym okazuje się być rozstanie – to z „Pod skrzydłami anioła”;

…o kobiecie, która dla niego być nie mogła, a bez niego nie umiała; pozostała jej ostateczność – innego rozwiązania nie znalazła – „Pestka”;

…piękność, która włóczyła za sobą nieuporządkowany wór przeszłości, świadomie pozwoliła mu na dominację i jakby tego było mało – przyjęła na siebie swą własną pokutę – z „Księgi Diny”;

…a co ci pozostaje, gdy rozglądając się wokół siebie, nie widzisz nic stabilnego, pewnego i niezawodnego, i każdą chwilę wypełnia napięcie do granic wytrzymałości? – wyjęte z „Godzin”;

…a czym może się stać chwila, gdy patrząc w lustro nie wiesz, na kogo tak naprawdę patrzysz i co ci może dać ten ty sam odbijający się w szkle? – „Klaśnięcie jednej dłoni”;

…jest i opowieść o tym, że afrykańska pustynia może użyźnić pustynię duszy i myśli, choćby się miało przy okazji zatracić w odmętach amoku czy obsesji – „Angielski pacjent”;   

…a na koniec oczywiście opowieść o tym, jak będąc doprowadzonym do skrajności, jest się w stanie zdobyć na krok ostateczny – pakt z samym diabłem Wolandem: ma się coś do stracenia? chyba już nic… - znalezione oczywiście u Bułhakowa…

A Wy macie typy na życiowych i uczuciowych rozbitków? 

...ot, mój luźny ciąg skojarzeń na dziś...

...a jako komentarz - niezawodny Stan....